این روزها به این فکر می کنم که توی دنیای متناقض، چطور امکان پذیره که به رشد و پیشرفت فکر کرد؟ چقدر سخته که زندگی به تمام معنا، مادی، تو رو به سمت خودش می کشه و تو احساس می کنی که اگه بخوای انسان باشی نیاز به تسلط خیلی زیاد به خودت داری. گاهی اوقات فکر می کنی که داری کم میاری و گاهی فکر می کنی که نمی تونی ادامه بدی. تمام دنیا بهت هجوم میارن. انگاری که میخوان ایمانت رو ازت بگیرن. وسوسه سکون اسمش رو میذارم. یه چیزی بهت میگه دیگه بسه. حالا دیگه باید به این فکر کنی که چه جوری آرامش داشته باشی. حالا دیگه یه کم استراحت کن. تو حالت زیاد خوب نیس... یه صدایی همینطور توی گوشت تمام اینا رو صبح تا شب میخونه و می خونه. و تو یه کم تسلیمش میشی. امروز یه کم و روزهای بعد یه کم دیگه. ناگهان به خودت نگاه می کنی و می بینی که زمین تا آسمون  از خودت دوری. چیزی که فکر می کردی باید معنای پیشرفت در اون باشه تو رو دور نگه داشته. از هر امیدی و از هر ایمانی و از خودت و از....

ساختمونها بالا میرن اما انسانها نمی تونن به راحتی بالا برن. قله های انسانی متفاوتن انگار....